Fotoshoot?

Door een stomme fout mijnerzijds was ik heel de tekst van dit stukje kwijt, hieronder uit het hoofd opnieuw opgeschreven. Excuses!

Vier jaar geleden ben ik in Rome geweest. Nou ja, eigenlijk is dat alweer viereneenhalf jaar geleden. De reisverslagen staan nog steeds online voor de geïnteresseerden (onder Me -> Reisverslagen Rome). In Rome heb ik een aantal leuke mensen leren kennen, en met een aantal van hen heb ik nog steeds contact via facebook en linkedin enzo. Een van die mensen is amateurfotograaf, al jaren. Op flickr heeft hij een portfolio ( http://www.flickr.com/people/fspaan/ ) waar erg mooie foto's op staan. Ik volg die flickr-pagina, want ik heb zelf ook fotografie als hobby en kan dus veel leren van zijn foto's. De laatste tijd legt hij zich steeds meer toe op modellenfotografie en ook dat zijn erg mooie foto's.

Laatst spraken we elkaar via facebookchat, en in de loop van het gesprek vertelde ik eerlijk dat het al jaren een droom van me is om een keer zo'n heuse fotoshoot mee te maken. Met visagie en alles erbij, om de ervaring zo echt mogelijk te maken. En ook vertelde ik dat ik dan graag in jaren-vijftig-stijl op de foto zou willen. Hij was meteen enthousiast en vroeg naar details over kleding en assecoires en ging meteen op zoek naar foto's uit die periode om te kijken hoe dames poseerden en ook ging hij direct nadenken over een fifies-locatie voor de shoot. Het gebeuren zou dan ergens in februari of maart moeten plaatsvinden. Het lijkt me helemaal geweldig om eens mee te mogen maken! Later vertelde ik het aan mijn kapster - die ook erg gecharmeerd is van die fifties-stijl - en zij dacht meteen mee over locaties, en ze kwam ook met het idee om met die foto's naar een modellenbureau te gaan, iets waar ik nog geen seconde over had nagedacht. Het leek me wel direct een goed idee, want "Nee heb je en Ja kun je krijgen" en "Niet geschoten is altijd mis" zeggen de spreekwoorden. Dus nu kan ik bijna niet wachten tot het zover is, een heuse fotoshoot! Ciao,Ingrid.

Petticoats

Ik heb wat met de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Ook wel wat met 60 en 70 en 80, maar heel duidelijk met vijftig. Ondanks dat ik toen nog lang niet geboren was.

Ik vind bijvoorbeeld de muziek uit die periode leuk, zo van die echte Rock ‘n Roll van Elvis of The Beatles of (tegenwoordig Sir) Cliff Richard. Met van die schattig onschuldige songteksten als "I wanna hold your hand". Bij het horen van zo’n tekst denk ik onwillekeuring bij mezelf: "ach gossie wat lief, hij wil haar handje vasthouden....". En als ik niet zo zwaar zou zijn, zou ik ook graag wat Rock en Roll willen leren dansen met van die kekke acrobatische moves erin.
Ik vind ook de auto’s uit die periode eigenlijk wel wat hebben - ik weet het, helemaal fout maar toch - en dan vooral de amerikaanse (Caddie Eldorado anyone?) natuurlijk. Stiekem hoop ik nog steeds dat ze die in Amerika weer gaan maken, maar dan van een of andere magische nieuwe kunststof zodat zo’n auto ineens nog maar 1000kg ofzo weegt en 1:40 loopt ofzo omdat ze er een brandstofcel ingestopt hebben in plaats van een ouderwetse verbrandingsmotor. En dat ze dan ook nog zo betaalbaar zijn dat ik me er eentje kan veroorloven.

Maar het meest verguld ben ik van de kleding die de mensen in die periode droegen en van de make-up die dames droegen. Heren waren nog heren en dames waren nog dames. En dames droegen nette hoeden en keurige nette handschoentjes en Vooral Rokken, van die heeeeeele mooie wijde met een petticoat er onder. Helemaal Super! En dan zo een mooi kapsel en van die mooie fel-rode lippestift die je op posters enzo uit die periode nog wel ziet. Zo een pencil-dress vind ik ook wel heel mooi, maar een petticoat met een wijijijijijijijijijijijide rok er over vind ik het mooist. Mooi om te zien (want wijd dus mijn extreem brede heupen vallen niet zo op :) ) en sinds ik zelf petticoats draag heb ik ook ontdekt dat het mooi en vrouwelijk voelt om te dragen, zo die rokken om je benen heen voelen zwieren, niet te vergelijken met de spijkerbroeken en -rokken die momenteel het straatbeeld domineren. En ja: ik draag dus zelf ook wijde rokken met petticoats als dat even kan, dus zodra de sneeuw en de kou weer weg is uit het land kun je mij weer in zo’n ding zien flaneren. Heerlijk mooi en vrouwelijk en sexy voelt dat!

Jaren en jaren hoopte ik dat petticoats eindelijk weer in de mode zouden komen, zodat ik er eentje zou kunnen kopen en die dan zou kunnen dragen en eindelijk zeker zou weten of het echt zo mooi zou voelen als het me toeleek. Stiekem ieder seizoen speurde ik verwoed de straten en winkels af op zoek naar een signaal dat de wijde rokken weer mode zouden worden. En ieder jaar weer werd ik teleurgesteld: geen wijde rokken, geen petticoats.

Maar tegenwoordig hebben we internet.
En webwinkels.

Dus toen ik na jaren en jaren echt helemaal zat was van wachten, heb ik een webwinkel opgezocht waar ze die dingen gewoon verkochten. Voor Rock ‘n Roll dansscholen enzo. Dus heb ik via zo een webwinkel van die dingen besteld, en met wat tijd en een paar flinke lappen stof van de lapjesmarkt een paar cirkelrokken gemaakt voor over de petticoats. Cirkelrokken natuurlijk, want die zijn simpel, dat krijg ik nog wel fatsoenlijk in elkaar gezet.(nu weet U dus gelijk dat ik helaas niet zo’n held ben met naald en draad en op dat vlak slechts beschik over enige basisvaardigheden). En als het weer het toelaat draag ik die graag. Nu dus even niet helaas, met al die sneeuw en ijs buiten is dat toch net te koud en de bijbehorende pumps zijn ook niet erg verstandig als Koning Winter ineens een schaatsbaan voor je deur heeft neergelegd, maar zodra de LenteFee weer in het land is ga ik weer de rokken opzoeken.
Maar ik moet zelf rokken maken over die petticoats en jasjes bij die rokken en dat soort dingen. Moeilijk, en niet alleen omdat ik daar niet zo goed in ben maar ook omdat ik daar niet zo heel denderend veel tijd voor heb. Het zou best aardig zijn als ik zomaar in de stad een winkel binnen zou lopen en zo een mooie rok zomaar ineens in het rek zou zien hangen op zaterdagmiddag. Maar zover is het nog niet, daarvoor moet ik kennelijk nog steeds geduld hebben. Dus was het een echte opsteker dat ik afgelopen week in een winkel ineens een tweetal *Petticoats* in het rek zag hangen! Niet van die mooie superwijde als die van mij en er hingen ook helemaal geen bijpassende rokken, maar toch, het is een begin! Zomaar een heuse petticoat ergens in een heel gewone winkel in een rek.

En nu maar hopen dat ik de wijde rokken straks ook in de winkel kan terugvinden.
Ik kijk er nu al naar uit.

Ciao,
Ingrid.

Hakken en humeur

Hakken en humeur

Vandeweek lag er een best laagje sneeuw. In ieder geval zoveel dat het overdag niet of maar half wegsmolt, zodat de stoep her en der al aardig op een ijsbaan begon te lijken en het eigenlijk best wel verstandig was om stevige wandel- of sneeuwschoenen of -laarzen aan te hebben. Je weet wel, van die superdegelijke, superonelegante dingen waarop je niet zo snel uitglijdt en iets verstuikt of erger.
Toen die laag zaterdag eenmaal helemaal weggesmolten was trok ik dus direct een paar mooie pumps aan om mee in de stad rond te gaan lopen want hoge hakken had ik ontzettend gemist in die week (en dat was maar 1 week, we moeten nog een hele winter door...). En ik twitterde ook gelijk dat ik blij was dat dat even kon. Op die ene tweet kreeg ik de nodige reacties van meelezende dames die allemaal riepen dat zij er net zo over dachten en dat het fijn was dat ik dat tenminste snapte. Kennelijk had ik een zeer punt geraakt bij vele meelezende hoge-hakken-liefhebbende dames.

Wat is dat toch met ons en hoge hakken?
Waarom lopen we er zo graag op en waarom hebben we collectief een slecht humeur als dat even niet kan?

Die vragen spelen nu heel de tijd door mijn hoofd, want vreemd vind ik het wel, dat mijn humeur zo beïnvloed wordt door mijn schoeisel. Na een anderhalve dag ofzo daarover gepiekerd te hebben, heb ik nu toch wat dingen bedacht waar het aan kan liggen, althans waar het in mijn geval aan kan liggen:

1. mijn degelijke winterschoenen zijn zwaar en dat gewicht aan mijn voeten ben ik niet gewend, voelt dus onwennig, onprettig en raar.
2. mijn winterschoenen hebben een stugge zool wat een andere voetafwikkeling geeft en dus anders aanvoelt.
3. mijn winterschoenen hebben geen hak, waardoor ik er anders op sta en veel bewuster bezig moet zijn met rechtop staan. Op hoge hakken sta ik vanzelf rechterop en als ik rechtop sta voel ik meer zelfvertrouwen.
4. hoge hakken lopen anders, ik gebruik mijn enkels, knieën en heupen anders als ik op hoge hakken loop waardoor ik mijzelf mooier en meer sexy voel

Hoewel het er in de praktijk natuurlijk niks anders van wordt, ben ik toch blij dat ik voor mezelf uitgevist heb hoe het ongeveer zit. Dat geeft me toch wat morele steun komend winter en bovendien weet ik nu wat ik kan doen aan mijn hakkenprobleem: thuis op hoge hakken lopen in plaats van op sloffen!

Ciao,
Ingrid.

Sneeuw en kou

Hij is er weer!
En zoals altijd met sneeuw en ijzel en kou en gladheid en alles.
Koning Winter dus.

Hij is er op tijd bij dit jaar. Vorig jaar kwam de sneeuw ergens in de week voor kerst, nu al in de week voor Sinterklaas. Ze zeggen dat dat klopt, al die sneeuw en kou en strenge winter en dat dat komt door het broeikaseffect. Maar echt warm en broeikasserig vind ik het eigenlijk niet. Het lijkt meer op van die schilderijen van Breughel die gemaakt zijn tijdens het Maunder minimum. Stiekem had ik gehoopt dat deze winter een échte ouderwetse Nederlandse kwakkelwinter zou worden, zo een met een temperatuur van twee graden boven nul en drie vlokken sneeuw en verder niks. Na die drie maanden sneeuw van vorig jaar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in een herhaling.

Maar waarom vind ik sneeuw eigenlijk niks?
Want het is best mooi om te zien, en je kunt er lol mee hebben, sneeuwpoppen bouwen en sneeuwballengevechten enzo. En natuurlijk met een paar verstandige schoenen en verstandige warme kleren aan en een fototoestel mee mooie foto’s maken.
Maar sneeuw geeft ook gladheid. Verse sneeuw valt wel mee, maar als het overdag half wegsmelt en ‘s nachts weer aanvriest is de stoep de volgende dag een supergladde ijsbaan. En je moet lange en warme broeken aanhebben en warme truien met een kol en warme verstandige schoenen. Dus geen leuke rokken en geen mooie hoge hakken. En dat vind ik juist zo leuk, rokken en hoge hakken!

En daarom vind ik sneeuw maar niks.
Geef mij maar rokken-en-hoge-hakken-weer.

Ciao,
Ingrid.

Mijn eerst be-apple-de dagen

Nieuwjaarsdag ben ik jarig. Vieren doe ik het nooit, maar ik koop wel altijd een mooi cadeau voor mezelf. Soms klein, soms groot maar altijd iets wat ik normaliter nooit voor mezelf zou kopen omdat het te nutteloos, te duur, te onzinnig, te "maar-dat-hoort-toch-niet", te wat-dan-ook is. Vorig jaar bijvoorbeeld heb ik Guitar Hero gekocht voor mezelf. Voor bij mij WII. En een goede keuze was dat want het is een tof spel en ik geniet er nog steeds regelmatig van om even te spelen en te doen alsof ik een Rock Ster ben.

Maar dit jaar was ik eigenlijk aan een nieuwe computer toe. De mijne, een oude windowsdoos van toen XP net uit was, werd toch wel steeds trager en onhandelbaarder enzo. En eigenlijk wou ik ook wel iets meeneembaarders. Nu heb ik een flink aantal kennissen die de laatste twee jaar een nieuwe computer gekocht hebben. En allemaal zijn ze overgestapt op een Mac en allemaal zijn ze laaiend enthousiast.

Dus besloot ik om dit jaar mezelf een nieuwe computer te geven, een laptop, en om bij de keuze ook serieus te kijken naar een apple. Want het kon natuurlijk zijn, zo dacht ik in mijn meestal nogal cynische brein, dat het enthousiasme in mijn kennissenkring slechts ingegeven was door de hoge prijs die zij betaald hadden, doch er was natuurlijk een klein kansje dat apple echt handiger was. Dus moest ik er toch maar eens objectief naar kijken. En dat heb ik gedaan. Ik heb flink op internet gezocht, flink reviews gelezen, in de V&D bij Dixons naar alle mooi uitgestalde iMacs en macBoocs gekeken en van alles geprobeerd en uiteraard gepraat met een paar beMacte kennissen over wat hen nou zo aantrok in Apple. En ik raakte toch wel overtuigd van het feit dat een Apple best wel cool zou zijn om te hebben, uiteraard omdat het een handig ding is waar ik als verstokte windowsgebruiker vast wel snel aan kon wennen, maar natuurlijk ook vanwege het hoge kijk-mij-een-mac-hebben-ogen-uitsteek-gehalte, het gadgetgehalte dus.

Dus besloot ik om mezelf een macBook te geven voor mijn verjaardag.

Afgelopen dinsdag heb ik hem gekocht.

Woensdag werkte ik thuis dus kon ik er alvast flink aan wennen. Dat wennen valt trouwens wel mee, de meeste sneltoetsen bijvoorbeeld zijn bijna hetzelfde alleen druk ik nu op Command-S als ik wil opslaan in plaats van op Ctrl-S zoals bij windows. En zo zijn de meeste sneltoetsen bijna hetzelfde, dat stapt dus alvast makkelijk over.

Aangenaam verbaasd was ik vooral over het feit dat mijn printer/scanner (een canon MP520) het gewoon deed toen ik hem in de macbooc plugde. Ik zat maar te wachten en te wachten op een installatiedingetje, windows zegt dat immers altijd, dat hij nieuwe hardware gedetecteerd heeft en of je die wilt installeren enzo. Niets van dat alles. Uiteindelijk besloot ik maar om in de Systeemvoorkeuren te kijken (ik snapte al heel snel dat dat de appleversie van het configuratiescherm is) en zag daar zomaar ineens die printer staan. En scannen en printen werkte ook nog gewoon!

Een tweede zeer aangename verrassing kwam toen ik mijn fotocamera - een Canon EOS 350D - wilde installeren en wat wilde spelen met de daaruit komende RAW-bestanden. Onder windows was dat een heel gedoe, eerst om die raws op de HD te krijgen en vervolgens op internet op zoek naar een programma om ze te bewerken, wat uiteindelijk Rawshooter Essentials werd. Iets dergelijks verwachtte ik nu toch ook wel weer. Maar toen ik in Finder op zoek ging naar de CR2-bestanden zag ik in Voorvertoning een plaatje. Dat betekende dat hij snapte dat het een raw-plaatje was en na wat hanessen had ik in iPhoto de juiste schuifjes gevonden voor belichting en contrast en dergelijke en kon ik er zo een jpgje uitplukken die ik wou hebben.

Ik begin nog maar net, ben een nieuweling in de applewereld en moet nog wat wennen aan allerlei sneltoetsen op de mac, maar vind het toch wel een goed idee van mezelf om mij een macBook te gunnen!

Ciao,
Ingrid.

Licht in de duisternis

Een paar weken geleden is de wintertijd weer ingegaan. Dat betekent 's ochtends met donker naar mijn werk en 's avonds met donker weer naar huis. Vroeger had ik daar eigenlijk nooit zo veel problemen mee, maar tegenwoordig vind ik dat eigenlijk maar niks.

Vorige winter had ik het voor het eerst: heel de tijd een slecht humeur, chagrijnig, neerslachtig, er was geen land te bezeilen met mij. Het werd zelfs zo erg dat ik er commentaar op begon te krijgen van collega's - die dat van mij niet gewend waren - en ik daar nóg weer neerslachtiger van werd. Maar aan het einde van elke tunnel gloort een sprankje licht dus ook die winter ging voorbij. En met het terugkeren van het licht keerde ineens ook mijn goede humeur weer terug, wat mij toen behoorlijk aangenaam verraste.

Kennelijk ben ik gevoelig voor lichttekort.

Maar waarom heb ik daar dan nooit eerder last van gehad? Na wat nadenken en piekeren realiseerde ik me dat het enige echte verschil was, dat we van het werk verhuisd waren van het oude pand aan de Kadijk naar het nieuwe pand aan de Europaweg. We gingen er behoorlijk op vooruit vond ik toen, en vind ik nog steeds. Alleen qua verlichting misschien niet, dus ben ik daar eens op gaan letten. En inderdaad is het nieuwe pand donkerder dan het oude. Of in elk geval mijn werkplek in het nieuwe pand. Maar wat doe ik er dan aan?

Ik had twee opties, zo dacht ik:

1. niks doen en de volgende winterdepressie afwachten
2. op zoek gaan naar informatie over lichttherapie enzo

Ik besloot om niet lijdzaam af te wachten, maar wat te gaan doen. Collega's en vrienden raadden me aan om een daglichtlamp te kopen en om tijdens de wintertijd elke ochtend extra vitamine D te slikken. Tijdens mijn vakantie besloot ik tot beide, heb ik vitamine D gekocht, een daglichtlamp gekocht en ook zo'n nieuwerwetse Philips lichtwekker. En elke ochtend word ik nu met de lichtwekker wakker en zit ik een poosje bij de daglichtlamp.

En ik heb een supergoed humeur en voel me ontzettend energiek!
Ondanks die vermaledijde kou en duisternis buiten.

Leve de daglichtlamp!!

Ciao,
Ingrid.

Doei Zomer, tot volgend jaar

Bladeren geel
Lucht grijs
Koude regen
Stormwind

Doei Zomer