Verhalen zijn de baas

Veel gedichten en verhalen
Hangen in de lucht
Geduldig wachtend
Om te worden verteld

Bijgezet in de annalen
Zowel treurdicht als klucht
Lang smachtend
Naar iemand die zich openstelt

Mijn hart gaat open
Ik begin te tikken
Ze komen binnengekropen
En ik kan ze er niet uit mikken

Verhalen en gedichten komen op papier
Verhalen en gedichten nemen bezit van mij
Ik ben hun nederige tikgeit
Wil ze aan het papier snel kwijt

Verhalen spoken rond in mijn hoofd
Ik zit er bij als verdoofd
Kan er niet van slapen
Zit steeds maar weer te gapen

Als ik het opgeschreven heb
Is het vuur geblust
Eindelijk, zalige rust
Tot het volgende verhaal mij wakker kust

Groen en geel - twitterdicht en haiku

In de bus scheen de zon een twitterdicht mijn hoofd in:

In het groen
De eerste gele blaadjes
Herfst nadert

Later bedacht ik me dat hij ook als haiku kan:

In het mooie groen
De eerste gele blaadjes
De herfst nadert rap

Gedachtenlezende kok

Een weekje vakantie heb ik. Grootse plannen heb ik niet, gewoon een beetje thuis zijn, relaxen, misschien een keertje een dagkaart kopen voor de trein of zo. En verder gewoon een weekje leuke dingen doen. Toen mijn collega's vroegen waar ik heen ging, zei ik dat ik naar Tuinesië ging. En toen iemand vroeg waar dat lag, zei ik:"ten westen van balkonaria".

Dinsdag had ik ineens zin om in de stad te gaan eten. En ik dacht "ach waarom doe ik dat niet gewoon, al is het een doordeweekse dag? Ik heb ja vakantie!". Na wat twijfelen viel de keuze op het goudkantoor om er een echt uit-eten-ding van te maken. Het maandmenu was in Groninger mosterd gemarineerde biefstuk. Dat leek me wel wat, dus met een simpel voorgerecht er bij was ik helemaal verkocht. Ergens stond dat maaltijden geserveerd werden met onder andere frietjes.
Terwijl ik mijn voorgerecht op zat te peuzelen, zat ik dromerig te denken aan de tijd dat ik nog in Boxmeer gedetacheerd was. Ze stopten me toen meestal in hotel "Het wapen van Boxmeer" en daar was ik dik tevreden mee omdat dat hotel wijd en zijd bekend stond om zijn gastronomische geneugten. Een van die geneugten was een fijne portie gegratineerde aardappeltjes. Dat had ik sindsdien niet meer gehad en terwijl ik in het Goudkantoor mijn voorgerecht zat te eten, had ik ineens zo'n zin in gegratineerde aardappeltjes!

Toen het hoofdgerecht kwam, wist ik zeker dat bij het goudkantoor een gedachtenlezende kok werkt: er zat een portie gegratineerde aardappelen bij de biefstuk.

Ciao,
Ingrid.

Oortjes, oortjes en oortjes

Zondagochtend vroeg. Nou ja, vroeg. Een uur of elf, dus eigenlijk laat. Maar vroeg voor de café's. Als je op dat moment in de stad bent, zijn alle café's net open en zijn overal mensen bezig met het neerzetten van tafels en stoelen voor het terras. Ik ga op een terrasje zitten dat ongeveer half af is. Een meneer is bezig de andere helft van het terras af te maken en even verderop is een meneer van de concurrent bezig met precies hetzelfde. Het valt me op dat ze allebei muziek-oortjes in hebben (en dat ze elkaar geen blik waardig gunnen).

Ook in de bus en de trein valt me dat vaak op. Iedereen heeft wel een of andere vorm van koptelefoon op. En dan zitten ze op een bankje met de ogen aan de telefoon vastgeplakt, te sms-sen of te whatsappen of iets dergelijks. Helemaal teruggetrokken in hun eigen wereldje, en zo min mogelijk te maken willen hebben met de mensen om hen heen. Dat vind ik erg jammer. En de mensen (mannen :) meestal) die wel kijken, kijken in eerste instantie naar mijn boezem. Dus daar krijg ik ook maar moeilijk oogcontact mee (hoewel ik dan stiekem wel denk dat ze wel in zijn voor een andersoortig contact dan oogcontact, maar dat wil ik dan weer niet...).

Soms wil ik ook wel eens koptelefoontjes over de oren dragen. Op die momenten dat je in de stad of zo loopt en iemand nare dingen naar je roept. Zo van die "Femme de la Rue"-achtige dingen (zelf googlen). Maar koptelefoontjes sluiten je toch wel erg af van de wereld, dus doe ik het toch niet. Want je hoort ook aardige mensen niet meer. Je weet wel, die mensen die goedemiddag zeggen bij de bushalte, en als je dag terugzegt beginnen ze misschien wel een gezellig kletspraatje over het weer of zo. Die in de bus naast je komen zitten en waarmee je op de een of andere manier heel de rit gezellig zit te kletsen over niks. En dan ben je bij de halte waar je er uit moet en denk je: "goh wat jammer dat ik er uit moet".

Vroeger droeg ik ook vaak een koptelefoontje, en zat het "grote en vooral boze buitenwereld"-idee stevig in mijn hoofd. Groot gebracht met vermaningen om nooit met vreemde mannen mee te gaan (want er liepen kinderlokkers rond in onze buurt - nu zouden dat pedofiele mensen heten denk ik) zat het wantrouwen sterk verankerd. Nu draag ik nooit meer een koptelefoontje en draag ik altijd mijn hoortoestelletjes. Want op de keper beschouwd zijn de meeste mensen eigenlijk best wel aardig. Af en toe kom je iemand tegen die niet aardig is, nou ja, dat is dan pech. Maar de meeste mensen zijn best wel oké.

Weg met de koptelefoons en leve de hoortoestelletjes!

Ciao,
Ingrid.

Droomouders - alweer een gedicht

zij is diep in slaap en droomt

van ouders lief en aandachtsvol

kinderdromen goudgerand omzoomd

haar slapend gemoed schiet vol

Voor huilen is zij niet meer bang

In haar slaap glijdt een traan over haar wang

droomouders die haar knuffelen en omhelzen

geliefd en diep gelukkig voelt zij zich

droomouders fluisteren haar toe

"wij houden van je, lieve wicht"

haar slaperige droomogen vallen toe

wakker wordt zij, geheel verfrist

de mooie droom is weliswaar voorbij

maar droomouders blijven haar altijd bij

Rok met petticoat - een gedicht

Het was qua gedichten best wel een vruchtbare dag vandaag. Vanochtend een leuke fifties rok aangetrokken omdat ik er zin in had, kreeg in de stad veel bekijks en dat resulteerde in dit:


Ik loop in de stad
In een rok met petticoat
En een jasje helderrood
Bewondering op mijn pad

Waarderende blikken krijg ik
Mensen groeten mij en kijken me na
Waar ik vandaag ook ga of sta
Ik voel hun bewonderende blik

Vandaag voel ik me mooi
Vandaag ben ik van goede zin
Zo gekleed in fifties tooi
Voel ik me net een koningin

Zonneschijn - een elfje

De zon scheen zo vrolijk toen ik op een terrasje koffie zat te drinken. Hij scheen zomaar dit elfje mijn hoofd in.

Geel
Lachende mensen
Overal heerst vrolijkheid
Zonneschijn in de stad
Zomer