Manieren

Soms heb je van die momenten.
Van die hopeloze momenten.
Zo'n moment dat mensen voordringen bij de kassa.
Zo'n moment dat je gesneden wordt op de snelweg.
Dat soort momenten.
Momenten dat je denkt: het komt niet meer goed met de manieren in ons kikkerlandje.

Nu zijn manieren altijd veranderlijk. Wat honderd jaar geleden getuigde van goede manieren, is nu ouderwets. Of zelfs ronduit onbeschoft, met de emancipatie in gedachten. Geef je nu netjes een hand als je iemand ontmoet, in de Gouden Eeuw gaf je alleen een hand om een overeenkomst te bezegelen, een deal te sluiten dus. Als je iemand ontmoette, dan boog je. En in alle tijden verzuchtten de ouderen die jeugd van tegenwoordig.... Dat schijnt zelfs bij de Romeinen al een issue te zijn geweest.

Toch vind ik het soms wel jammer dat manieren veranderen. Dat je nu niet meer netjes de deur openhoudt voor iemand, maar die onbeschoft voor zijn neus laat dichtvallen.

Maar, vraag ik me af, veranderen ze echt zo dramatisch? Want net toen ik het helemaal niet meer zag zitten, en nogal beteuterd met een kopje thee in de rij stond voor de kassa bij de LaPlace in V&D, gebeurde er iets moois. Het was druk, dus er ging een kassa bij open. Een jonge jongen, ik schat een jaar of achttien, liep naar die nieuwe kassa en gebaarde dat ik voor hem moest gaan. Ik stond tenslotte voor hem in de rij. Stomverbaasd zei ik "Dank u wel, meneer." Die jongen had toch wel goede manieren.

En later, toen ik de bioscoop uitkwam, hield een ongeveer net zo jonge jongen – niet dezelfde nee – de deur voor me open. "Dames gaan voor", zei hij.
Kennelijk bestaat het nog, fatsoenlijk gedrag en goede manieren tonen.
Ik heb dan ook besloten om koppig te volharden in het netjes "Dank u wel" en "Alstublieft" te zeggen. En netjes te beginnen met U en pas je te gaan zeggen als de ander heeft aangegeven dat dat mag. En bij de buschauffeur netjes te vragen "Zou ik een eurokaartje mogen, meneer?".

Daar blijf ik koppig het goede voorbeeld in geven.
Want iemand moet dat toch doen!

Ciao,
Ingrid.