Is mooi zijn belangrijk? - Deel 2

Vorige keer heb ik het gehad over mooi.
Mijn voorlopige conclusie was dat mooi een subjectief iets is, en dat iedereen daar anders over denkt. Vandaar waarschijnlijk ook een spreekwoord als "op ieder potje past een dekseltje".

Maar die conclusie zat me niet helemaal lekker, want hoe verklaar je dan iets als een Miss-verkiezing?
Ergens bestaat kennelijk een setje van objectieve of semi-objectieve regels, zoals gebruikt bij bijvoorbeeld Miss-verkiezingen maar ook op de catwalk, in Hollywoodfilms en op reclameposters en dergelijke. Waar komen die regels dan vandaan? Wie maakt ze? En moeten wij ons er wat van aantrekken? Of moeten we dat zoveel mogelijk negeren en onze eigen weg volgen? Maar je er niks van aantrekken is moeilijk want je komt die regels overal tegen, bij elk bushokje en in elk tv-programma en ook in bladen als Elle en Vogue word je ermee geconfronteerd. Je kunt er gewoon niet omheen kijken en onbewust graven die catwalk/media-regels zich toch een weg je gehersenspoelde mening in.

En die "catwalkregels" zijn nogal streng. Size-zero-streng. Zo streng dat jonge meisjes die zich er veel van aantrekken anorexia nervosa en andere eetstoornissen ontwikkelen. Ze zeggen dat mode-ontwerpers dunne lichamen nodig hebben omdat hun kleding daarop het beste lijkt, en heel de looks-industrie kijkt natuurlijk naar de modeshows van Chanel en Victor en Rolf enzomeer. Kennelijk begint het dus daar. Maar als mode-ontwerpers echt goed in hun werk zijn, zouden ze dan niet ook kleding kunnen ontwerpen die wel mooi staat op iets vollere vrouwen dan size-zero? En als de huidige "grote ontwerpers" dat niet kunnen (of niet willen), zijn zij dan de titel "grote ontwerper" wel waard?

Eigenlijk vind ik van niet!

Dat alles werpt uiteindelijk de vraag op: wil ik wel mooi zijn? Daarop is het antwoord vrij eenvoudig: JA. Maar dan wel mooi volgens mijn regels want ik moet met mezelf leven. Laat de rest van de wereld maar naar de maan lopen!

Ciao,
Ingrid.