Levensweg-spel-dinges

Jaren geleden, als kind, maakte ik kennis met het gezelschapsspel Levensweg. Het is net het echte leven: je begint met kind-zijn en dan studeren en dan krijg je een baan, en dan kom je op een vakje waar je moet trouwen (ieuw en jakkes maar je hebt in dat spel niet de keus om single te blijven of een LAT-relatie te hebben ofzo) en daarna zijn er vakjes waar je kinderen krijgt en belasting moet betalen en zulke dingen meer. Vooral veel betaalvakjes. En je krijgt steeds salaris, dat je met al die betaalvakjes ook wel nodig hebt. En als pionnetje hebben ze kleine plastic autootjes waar je ieniemienie-kleine poppetjes in kunt zetten: blauw voor mannetjes en roze voor vrouwtjes. Al met al kun je er een hoop leuke grappen over maken met elkaar, over levensweg, en dat maakt het voor mij best wel een leuk gezelschapsspel.

Maar dat is maar een spel, en niet echt.
Alhoewel...

Een goede vriend van mij zegt vaak dat ik het leven wat meer als een spel moet zien, en niet zo serieus moet zijn. In elk geval wat dat serieus zijn betreft heeft hij volkomen gelijk; ik ben inderdaad erg serieus aangelegd en dat is soms best lastig, vooral omdat het erg stevig verankerd zit in mijn karakter. Maar aangezien hij meestal gelijk heeft in dit soort dingen, zal hij nu ook wel gelijk hebben dat ik alles wat meer als een spel moet zien; een van mijn vorige bazen - Frank - zei ook vaak zoiets, bijvoorbeeld als hij uitlegde hoe bepaalde onderhandelingen verliepen zei hij vaak "maar dat is hoe het spelletje gespeeld moet worden". Toen dacht ik dat dat vaagtaal was of beeldspraak of jargon, net zoals je "iets handen en voeten moet geven" of "ergens een helder beeld van moet hebben" of zoiets. Maar ik vraag me nu af of Frank dat letterlijk zo bedoelde, dat het een spelletje is. Ik heb zijn e-mailadres, dus misschien ga ik wel eens een e-mailtje sturen om hem er naar te vragen.
In ieder geval, als meer mensen met verstand van zaken zeggen dat alles eigenlijk een spel is, zal er toch wel een hoop waars inzitten nietwaar?

Maar ik vind dat toch wel lastig, moeilijk zelfs.
Echt leven zien als een soort opgewaardeerde levensweg.

Want in het echte leven hebben mensen echt geluk en echt verdriet en echt leuke momenten en echte teleurstellingen en echt pijn en alles. En dat is geen kattepis (en ook geen katteNpis trouwens). Je kunt in één onnadenkend moment mensen om wie je geeft veel pijn doen, dus nadenken en serieus zijn lijkt me erg handig. Alles als een spelletje zien betekent dat de mensen om je heen alleen maar pionnen zijn op het spelbord, net zoals je dat zelf dan bent. En hoe belangrijk of onbelangrijk is een simpele pion? En als we met ons allen echt zo onbelangrijk zijn, wat maakt het dan nog uit of je goed of slecht bent, braaf of stout, egoïstisch of altruïstisch?

Is alles wat wij zoal leven noemen inderdaad een spel en is alleen de inzet hoger?

Ik lees graag hoe jullie er over denken, want ik weet het antwoord niet!

Ciao,
Ingrid.