Fotoschool gedroomd

Het is een oud gebouw, zo eentje met ellenlange gangen en hele rare hallen en kamernummeringen, zodat je er makkelijk verdwaalt. En ik ben verdwaald, want ik kan het klaslokaal niet vinden waar ik hoor te zijn en ik ben al bijna een minuut te laat. Paniekerig loop ik door, ondertussen fanatiek rondkijkend naar iemand aan wie ik kan vragen waar ik wezen moet.

Even verderop, aan de andere kant van een hal met wolkenkussens op de vloer waar je helemaal net echt wolkerig in wegzinkt als je loopt, staat iemand met een stapel papier in zijn handen te praten. De papieren zien er uit als folders, dus ik besluit om hem te vragen waar ik heen moet. Hij wijst me de weg en ik ren door het gebouw naar de andere kant. Ondertussen kom ik rare dingen tegen. Een klein stemmetje in mijn achterhoofd zegt dat ik droom. Dat, óf ik ben op de een of andere manier in Oz aangeland. Ik ren door, want ik ben te laat.

Ik kom uit bij een hal met een groot bord aan het plafond. "Fotografie" staat er op het bord. Mooi, ik ben er dus bijna. Meteen vraag ik me af waarom ik er bijna ben. Waarom moet ik hier zijn en wat moet ik hier doen? Waarom ben ik hier eigenlijk? Boven de deuren staan nummers. Ik kijk naar alle nummers, maar de mijne staat er niet bij. Ik vraag. "Daar, net om het hoekje", wijst een behulpzame docent. Eindelijk, ik heb het gevonden. Ik doe de deur open.

"Aha, een laatkomer! Verdwaald?", vraagt de meneer voor de klas.
Hijgend breng ik uit dat ik inderdaad verdwaald ben, en dat ik aan de andere kant van de school was en het hele eind gerend heb in een poging om niet te laat te komen.
"Geeft niet, geeft niet.", zegt hij. De klas kijkt nieuwsgierig toe. "Ga gauw zitten, en welkom op de fotovakschool!"

Dan toetert ineens een auto. Ik doe mijn ogen open en lig in bed. Ik heb weer eens gedroomd.