Veertig

Volgende week ben ik jarig en word ik veertig. "Dan komt er alweer een vier voor", zei iemand laatst. En ook: "voelt dat niet oud?"  Iedereen zegt dat ik best even aan zal moeten wennen en dat het toch echt wel oud zal gaan voelen; je bent dan ineens geen oudere jongere meer maar al bijna van middelbare leeftijd. 

Desalniettemin zijn er ook positieve dingen aan veertig. "Trouw niet voor je veertig bent", zongen de havenzangers. En vaak hoor je ook iemand zeggen:"het leven begint bij veertig". Dat laatste is in mijn geval misschien inderdaad wel waar, met die midlifecrisis van de laatste jaren. Als ik die komend jaar achter me kan laten, zou "het leven deel 2" inderdaad bij veertig beginnen. 

Ach en eigenlijk kan het getal zelf me niet zo schelen. Het is maar een getal, als we een ander talstelsel hadden was het een ander getal geweest. Hexadecimaal gerekend bijvoorbeeld, word ik volgende week iets van 28 of zo. Het is maar hoe je het bekijkt. 

Wel is het zo dat het me vaak verwondert dat mensen zo zwaar tillen aan ouder worden. Iedereen wil graag heel oud worden, maar tegelijkertijd heel jong blijven. Onder invloed van de media misschien. Maar hoe erg is ouder worden nu helemaal? Wat is daar mis mee? Je hebt meer ervaring en levenswijsheid enzo. 

En als je daar zin in hebt, mag je alle verkregen verstand en wijsheid allemaal ineens van je afzetten terwijl je vrolijk roept: "hoe ouder hoe gekker!"