Bereikeritis 2

Een poosje geleden heb ik een stukje geschreven over het fenomeen dat wij in de maatschappij om ons heen voordurend gepusht worden om van alles te bereiken. Bereikeritis, noemde ik dat. Dat iedereen je vraag waar je naartoe wilt, en wat je wilt bereiken en wat je met je toekomst wilt enzo. En dat het dan niet "hoort" om te vinden dat je eigenlijk best tevreden bent nu.

In grote bedrijven heb je veel verschillende functies, en de headhunters van zulke bedrijven roepen dan vrolijk: "ja maar wij hebben hele interessante carrièrepaden hoor!"  Hoewel ze dat allemaal roepen, is dat natuurlijk ook wel zo: ze hebben allemaal een flinke afdeling personeelszaken, of p&o, of hrm, of hoe het in dat specifieke bedrijf heet. Overal schermen ze met persoonlijke ontwikkelplannen, loopbaangesprekken en -begeleiding en hoe het allemaal ook maar mag heten. In grote bedrijven is alles kennelijk goed voor elkaar. 

Dat alles zweefde in mijn achterhoofd toen ik laatst weer eens in de kappersstoel zat. En ineens vroeg ik me af hoe dat dan gaat bij de kleine zelfstandige, die tegenwoordig ZZP'er heet. Die hebben geen flinke afdeling personeelszaken, geen loopbaangesprekken, geen functioneringsgesprekken en geen persoonlijke ontwikkelplannen. Die worden 's ochtends wakker met het besef dat elke dag hetzelfde werk wacht: kappen als je kapper bent, aan auto's sleutelen als je garagehouder bent, vis bakken als je een viskraam hebt. En die zijn toch ook tevreden met hun leven. Diegenen die ik ken tenminste wel. 

Het kan dus prima, gelukkig en tevreden zijn zonder zo'n heel circus om je heen waarvan je van alles moet en hoort te willen. Zou dat bij grote bedrijven ook kunnen? Of niet? Ik vraag me af wat beter is. Misschien is dat per persoon ook wel weer anders. 

Maar interessant is het verschil wel!