Op het moment volg ik een assertiviteitscursus. Of training eigenlijk. Zo een cursus waar je leert zelfvertrouwen te hebben, en waar je destructieve gedachtenpatronen leert herkennen, en ook waar je Nee leert zeggen, kritiek geven en ontvangen, complimenten geven en ontvangen, en verzoeken durven doen en nog veel meer nuttige dingen. Deze training is in groepsverband. En dan moet je natuurlijk wel een beetje geluk hebben met de groep waar je in terecht komt. En de trainer natuurlijk ook, maar de groep is toch wel wat het hem doet.
Uiteraard zijn er een hoop dingen die het makkelijker maken dat de mensen die samen de training volgen gevoelsmatig naar elkaar toe trekken: je hebt allereerst de training zelf met elkaar gemeen, en verder heeft ook iedereen moeilijke issues waar hij/zij aan wil werken. Dat geeft best wel onderling begrip. Maar daar bovenop heb ik het geluk met een aantal mensen in de groep te zitten die echt hartelijke mensen zijn. Lieve mensen. Mensen die echt naar je luisteren en je ervaringsbegrijpen. Het voelt als een warm bad.
En op een mooie zomerdag zo ongeveer halverwege de training bleef ik nog even achter om te praten met de cursusleidster. Toen ik uiteindelijk buiten kwam, zaten mijn medecursisten op een bankje in het zonnetje na te praten. "Wil je er ook bij komen zitten?", vroeg één. Ik zei "ja, graag" en ging erbij zitten.
Ik voelde me zo enorm welkom!
Het moet de mooiste vraag ter wereld zijn:"Wil je erbij komen zitten?"
Ciao,
Ingrid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten