Terras met een sprookje

Het gaat warm worden vandaag zeggen ze. Hitterecords worden gebroken. Desondanks ben ik heel eigenwijs toch naar de stad gegaan, om in de schaduw van een parasol op een terrasje te zitten en appelsap of spa blauw of zo te drinken. Met ijs uiteraard.

Twee tafeltjes verderop zitten een man en een vrouw. Eind twintig schat ik zo. Zij kijkt verveeld om zich heen, alsof ze niet bij hem hoort maar alleen maar toevallig aan hetzelfde tafeltje zit. Maar omdat er nog heel veel lege tafeltjes zijn, lijkt me dat onwaarschijnlijk. Hij zit ingespannen en geconcentreerd naar een telefoon te turen. Een iphone zo te zien. Hij kijkt naar het schermpje en veegt wat heen en weer en tikt af en toe wat. Hij keurt de dame tegenover hem geen blik waardig. 

Zij zegt wat tegen hem.

Hij reageert niet, is met zijn telefoon aan het spelen. 

Ze zegt het nog een keer, duidelijker. 

Hij reageert nog niet. 

Ze stoot hem aan, stelt de vraag ten derden male.

Geërgerd kijkt hij op. Ze ziet toch dat hij bezig is! De geïrriteerde toon waarop hij dat zegt hoor ik twee tafeltjes verderop zelfs.

Gezellig hoor, samen een terrasje pakken. 

Gelukkig kan het ook anders.

Eén tafeltje de andere kant op zit een ouder echtpaar onder de parasol. Ze praten zo luid dat ik heel het gesprek kan horen. Ze hebben het over het weer. Dat het wel erg warm is, maar dat ze toch maar mooi boffen met al die zon op hun tweede huwelijksreisje. En ze praten over het hotel, dat dat zo netjes was en alles. En dat dat Noorderzondinges zo leuk was. Dan ineens hebben ze het over "het feest volgende week". Ik begrijp dat ze bijna vijfendertig jaar getrouwd zijn en nu een tweede huwelijksreis maken, terug naar de stad waar het vijfendertig jaar geleden begon. Stiekem werp ik een blik opzij, getroffen door de gelukkige en verliefde toon in hun stemmen. Ze zitten hand in hand verliefd naar elkaar te kijken. 

Geweldig vind ik dat. Hun geluk kan ik voelen, het is zo sterk dat het bijna tastbaar is. Alsof je het vast kunt pakken. Ze doen me denken aan een liedje waar we een leuk countrydansje op hebben. Ik weet niet meer hoe het heet, maar het gaat over dat een oude Oma vertelt over hoe ze het voor elkaar gekregen heeft om vijftig jaar gelukkig getrouwd te zijn. "We work it out, time after time" zingen ze dan in het refrein. En "our love is never in doubt, we work it out". Het is een mooi liedje.

Ik kijk uit een ooghoek nog een keer naar het tafeltje naast mij, naar het oudere echtpaar dat nu bezig is de rekening te betalen.

Het sprookje bestaat echt. 

Ciao,

Ingrid.